Misleidende etiketten

Boodschappen doen is voor veel mensen een bijna dagelijks ritueel. Ik denk dat iedereen zo ongeveer wel een vaste route heeft die hij of zij loopt door de supermarkt. Je hebt altijd je vaste producten die je koopt. Soms probeer je eens wat nieuws, vanwege bijvoorbeeld een aanbieding. Het kan ook zo zijn dat het etiket of de verpakking van het product zo opvalt dat je het daarom probeert. Als we wat willen weten over het product raadplegen we vaak het etiket. Informatie over de voedingsstoffen van het product staan erop vermeld. Ook worden er steeds vaker keurmerken op de etiketten vermeld die aangeven of het product gezond is. Soms staan er zelfs hele recepten op de producten vermeld. Producenten doen er alles om hun verpakkingen en etiketten zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor de consument. Wel zijn er veel regels aan verbonden. Wat mag er wel en niet op het etiket van levensmiddelen staan?

De informatie die er in ieder geval op moet staan is naam van het product, een lijst met alle ingrediënten en de houdbaarheidsdatum. Ook moet er informatie worden verstrekt over de voedingswaarden en allergenen, evenals het land van herkomst. Indien nodig is ook een gebruiksaanwijzing verplicht. Alle informatie moet worden getoond in de Nederlandse taal en moet online ook te vinden zijn. Het is ten strengste verboden om de consument te misleiden met bijvoorbeeld valse keurmerken.

Naast de informatie staat er ook altijd een barcode op het etiket. Zo kan er door de supermarkt worden bijgehouden hoeveel producten er verkocht zijn. Best een handig uitvinding dus. Zo’n barcode printen kan worden gedaan met een codeer printer. Ook zien we de laatste jaren steeds vaker een QR-code op de verpakking staan. Hiermee kan de producent van het product de klant extra informatie geven over het project.